De enorme bouwperiode tussen 1945 en 1960 zal ongetwijfeld leiden tot een toename van sloopwerken in de komende decennia. De levensduurverdeling van gebouwen voldoet simpelweg niet meer aan de functionele sociale eisen op een aanvaardbare manier.
Tijdens deze periode was er een enorme stijging van het gebruik van betonconstructies, zowel gewapend als voorgespannen. Dit betekent dat er steeds meer beton gesloopt moet worden. Er zullen steeds strengere eisen gesteld worden aan slooptechnologie, met name op het gebied van milieuvriendelijke en menselijk veilige technieken.
Tegelijkertijd neemt de mogelijkheid om afvalmateriaal te dumpen, vooral in de buurt van grote steden en landen met een hoge bevolkingsdichtheid, continu af. Tegelijkertijd zal er in deze gebieden en steden een tekort aan grondstoffen voor het maken van beton ontstaan door beperkingen op de winning ervan vanwege milieueffecten en de onbeschikbaardheid van afzetplaatsen door stedelijke ontwikkeling.
Uit dit alles blijkt dat hergebruik en recycling van milieuvriendelijk gesloopt en gebroken bouwafval een serieuze overweging moet zijn. De vertaalslag van dit algemene probleem naar het domein van materiaalwetenschap is mogelijk door duidelijk te bepalen wat betreft hechting en cohesie: de hele proces van sloop, fragmentatie en hergebruik of recycling van beton gaat erom de bindkrachten tussen atomen en moleculen te verbreken en nieuwe bindingen te vormen over de grensvlakken van verschillende deeltjes, of het nu om dezelfde soort of verschillende soorten deeltjes gaat.
